Αισθάνομαι ότι είναι τόλμημα το να γράψω για τον γιατρό Δημήτρη Γκούση. Τόλμημα γιατί φοβάμαι μήπως τον μειώσω. Γιατί νιώθω ότι χρειάζεται πολύ δυνατή πένα για να αποδόση όλο το μέγεθος εκείνου.Σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι. Είχε κάμει το καθήκον θρησκεία του και προστάτιδα του καθήκοντός του είχε την άγρυπνη συνείδησή του. Αυτά τα δύο (καθήκον και συνείδηση) ήταν τα ινία που οδηγούσαν το άρμα όλης της ζωής του. Ήταν ένας (ανθρώπινα μόνο) Ναζωραίος. Στο θυμιατό του το λιβάνι έκαιγε χωρίς διακοπή. Ενδεικτικά φανερώνω έναν κόκκο από το λιβάνι αυτό:
Κάποτε, βρέθηκε μπροστά σε ένα δίλημμα. Η καρδιά του έλεγε να πάει στην Αθήνα. Εκεί, η κόρη του, Ελένη, (πάνω στον ανθό της ηλικίας της) νοσηλευόταν βαριά άρρωστη και κινδύνευε. Η επιδημία που είχε ενσκήψει στην περιοχή της Λευκίμμης τότε απαιτούσε την παρουσία γιατρού. Αντικαταστάτης ιατρός δεν υπήρχε. Τι να έκανε; Το καθήκον και η συνείδησή τον οδήγησαν και δυσαρέστησαν την καρδιά του.
Ένας δεύτερος κόκκος λιβανιού είναι και το ακόλουθο:
Στο χωριό Βιταλάδες (εκεί υπηρέτησα ως δάσκαλος οχτώ χρόνια) κατοικούσε και ένας που άκουε στο παράνομα «Κουτσικούς». Ήταν πάμπτωχος, με πολλά παιδιά και εγγόνια. Εκεί κάλεσε ο άρρωστος «Κουτσικούς» τον γιατρό κάποτε. Ο Δ. Γκούσης χρησιμοποιούσε μία άμαξα, που τον πήγαινε στα γύρω χωριά, με αμαξά έναν γείτονα και το άλογό του. Πλήρωσε λοιπόν ο γιατρός τον αμαξά και τον μετέφερε στου «Κουτσικού» το σπίτι. Άφησε τη συνταγή κάτω από το μαξιλάρι του αρρώστου, συντροφιά με ένα μεγάλο χαρτονόμισμα, ώστε να αγοράσει τα φάρμακα και να περισσέψουν αρκετά. Αυτά μου τα διηγήθηκε ο ίδιος ο «Κουτσικούς» μέσα στο καφενείο. Ο γιατρός είχε καταλάβει την ανέχεια του αρρώστου.
Είχε τοποθετήσει την υλική υπόστασή του στην υπηρεσία των ιδανικών του, σαν άλλος Ιπποκράτης. Ο Δημήτρης Γκούσης ήταν ευτύχημα για την περιοχή, ήταν ό,τι ευγενέστερο. Η εσωτερική του συγκρότηση τον ανέβασε στο ύψος του ιδανικού και τον κατέστησε αθάνατο.
Η προτομή του στο μνήμα του φαίνεται ορειχάλκινη. Εγώ όμως την βλέπω να ακτινοβολεί. Την βλέπω Φάρο Οδηγό, Φάρο που γίνεται φωτεινότερος, όσο υλιστικότερη γίνεται η εποχή μας.Ο Δημήτρης Γκούσης άφησε εποχή που η σημερινή πεζότητα την κάνει νοσταλγία…
Φυλάκης Λάντος (Θεοφύλακτος Ζερβός), συντ/χος εκπαιδευτικός
Κέρκυρα, 19-05-2011
No comments:
Post a Comment